ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ

Κοιτάζω απέναντι.Τσιμεντένιος τοίχος με συρματόπλεγμα.Στις άκρες και στη μέση υψώνονται κυκλικά σαν θλιβερές πολεμίστρες τα φυλάκια.Διαθέτουν στενόμακρα αδιαπέραστα τζάμια,όλο το φως αντανακλάται προς τα έξω σαν καθρέφτης.Πίσω,μόλις που διακρίνονται κάποια κτίσματα,εκτός  από του δεσπόζοντος κάτασπρου τρούλου .Ο Παντοκράτωρας από μέσα και αυτός φυλακισμένος θά’ ναι.Πιό πίσω ο όγκος των βράχων απ’ το νταμάρι,ύλη σκληρή.

Εδώ φιλοξενούμαι προσωρινά αντίκρυ απ’ τις φυλακές.Είναι απόγευμα,αύριο μετά το μνημόσυνο θα φύγω.

Την επομένη,μονότονη μέρα,βαριά σύννεφα προμηνύουν καταιγίδα.Δεν πέφτει παρ’ όλα αυτά σταγόνα.Κάποια λωρίδα του ουρανού μένει πιο φωτεινή αφήνοντας που και που ελεύθερες τις σουβλερές ματιές του ήλιου μέσα στην μουντάδα.

Μπήκαμε στο κοιμητήρι.Ένα παλιό αγροτικό δίπλα μας,το προσπερνάμε.Απ’ έξω απ’ την πόρτα του οδηγού διαβάζω:    ΡΓΙΚΟ ΧΟΡΤΑΡΑΣ.

Συνεχίσαμε,περάσαμε την είσοδο ,θλιβερό καθήκον να τελεστεί το τρισάγιο του προσφιλούς εκλιπόντα.Μια μικρή κλωστή θυμιάματος και γύρω σειρές ομοιόμορφων μαρμάρινων τάφων.

Τελειώνοντας βγήκαμε στην λεοφόρο.Τότε θυμήθηκα το ημιφορτηγό αγροτικό όχημα.Προφανώς τα γράμματα ΓΕΩ είχαν φθαρεί και είχαν ξεκολλήσει απ’ την επιγραφή.

Ευτυχώς,σκέφτηκα,γιατί πως αλλιώς θα διαπίστωνα ότι και η ΓΗ ως αιώνιο μνημικό σύμβολο λειτουργόντας,αναμένει εν χρόνω στοργικά,κάτω απ’ τον μπλαβί ουρανό.