Mέρες/Μέρες
πολέμου,που η λογική
φυγάδας που αγκιστρώνει.Φεύγω,ο ήλιος
ξέστρατος,ώσπου να
ξαναδώ το γκρί,έχει
πορτοκαλί βάψει τον ουρανό πάνω από
κεραίες και φυσημένα
στάχια.
Ο κόσμος:
Το λοιπόν,έχω ανάμειξη και γώ στη θυριωδία.Λίγο μυγάς
η κυρία μεσήλιξ.Φοράει τα ακουστικά του τηλεφώνου.Αριστερά
αυτό.Πιο μπροστά
με πλάτη προς την θέα μαυριδερός
κύριος.Τον αδικεί το θνήσκον.Τώρα μόλις πήγε δίπλα του μια κυρία ηλικιωμένη με ξανθό μαλλί.Μια κούπα
πουά στο τραπέζι.Σκοτεινιάζει
έξω.
Απολαμβάνω
την πλήξη μου.Ώσπου
γυρνώντας το βλέμμα σκοντάφτω σε κάποιον που δείχνει να περιεργάζεται τους γύρω
του.Με κοιτά σχεδόν με δυσαρέσκεια.Ακριβώς προς
τα εκεί είναι ο καθρέφτης.
Και ο αγενής
"κάποιος", είναι το είδωλό μου σε αυτόν.
Σηκώνομαι,
χάνεται μέσα
στον τοίχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου