ΜΕΤΡΌ

Την πόλη την διασχίζω μόνος,χρησιμοποιώ το μετρό.

Μόλις κατεβαίνω,έχει φτάσει ο συρμός στην αποβάθρα.Ξεκινά αμέσως.

Ελαιώνας, 

next station Keramikos.

Επαρκείς ακουστικές προυδοποιήσεις που πληροφορούν επαρκώς τον επιβάτη.

Βόμβος συρμού μετακινούμενου στις ράγες,γέλια στο βάθος.

Κεραμικός,σταμάτημα με τον χαρακτηριστικό σφύριγμα των φρένων.

Μιά κυρία με πράσινο παντελόνι γράφει στο κινητό χρησιμοποιόντας την οθόνη αφής.

Την φέρνει πολύ κοντά στα μάτια της,δεν φοράει γυαλιά.

Τα μαλλιά της έχουν απόχρωση του κόκκινου.

Περάσαμε Μοναστηράκι. 

Νext station Syntagma.

Σύνταγμα,κόσμος στην αποβάθρα.

-Ελάτε

Κάποια κοπέλα παραχωρεί την θέση της

-Ευχαριστώ.Ο κύριος με μουσάκι στρογγυλό άσπρο,μεσήληκας

Ο συρμός ξεκινάει.Έχει ζέστη,έχουν βάλει τον ζεστό αέρα.

-Παρακαλώ,θα κατεβήτε;Σπρώχνω λίγο τον μπροστινό.

Βγαίνω Αμπελόκηπους τελικά.

Έχει σημασία θα μου πήτε η καταγραφή αυτών των ασήμαντων στιγμών;

Θα απαντούσα αρνητικά αν δεν θυμόμουν μια διαπίστωση του αγαπημένου μου Νίκου Γ.Πεντζίκη.

Η μνήμη,ανερμήνευτη εκβλάστηση κάλλους εφ’ όλων όσων πετάμε ως άχρηστη ύλη.