ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Η  βεβαιότητά μου εξασφαλισμένη ακουμπάω τα πλήκτρα για να αντιγράψω έπειτα

Πιτζάμες Dream//Art in Gadget//Πιο πέρα Νίκη//Με τον φάκκελο της ERGON και με αριθμό 301  την έχω εξασφαλίσει. Λέω γω τώρα

                                                                ΟΧΗΜΑ

                                                                ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΑΦΙΞΗ

                                                                (Κενά××)AG TRIADA         

Να βγώ έξω λίγο.Υπάρχει η πολυτέλεια του άπλετου φωτός,μια ανάσα όλοι δικαιούνται,γιατί όχι και εγώ,άλλωστε οι μηχανισμοί της ψυχής είναι ίδιοι πάντα,εκτός βέβαια από τότε που ο μπαμπάς μας ήταν είδος πιθήκου.Είχε θυμό; Είχε επιθυμία;Ήταν όπως εμείς τώρα;Τουλάχιστον  έχουμε εμείς την Οικονομία να χαλιναγωγεί την ακατάσχετη επιθυμία και χάπια υποθέτω για τον πνιγμένο θυμό αυτό χορηγεί άλλη επιστήμη ανθρωπιστική.Τον παππού τον έφεραν σε αναπηρικό καροτσάκι στην εξυπηρέτηση ιδιωτών

πιθανολογώ

περίσσειας πόρων

διαχείριση

  

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Mέρες/Μέρες πολέμου,που η λογική φυγάδας που αγκιστρώνει.Φεύγω,ο ήλιος ξέστρατος,ώσπου να ξαναδώ το γκρί,έχει πορτοκαλί βάψει τον ουρανό πάνω από κεραίες και φυσημένα στάχια.

Ο κόσμος:

Το λοιπόν,έχω ανάμειξη και γώ στη θυριωδία.Λίγο μυγάς η κυρία μεσήλιξ.Φοράει τα ακουστικά του τηλεφώνου.Αριστερά αυτό.Πιο μπροστά με πλάτη προς την θέα μαυριδερός κύριος.Τον αδικεί το θνήσκον.Τώρα μόλις πήγε δίπλα του μια κυρία ηλικιωμένη με ξανθό μαλλί.Μια κούπα πουά στο τραπέζι.Σκοτεινιάζει έξω.

Απολαμβάνω την πλήξη μου.Ώσπου γυρνώντας το βλέμμα σκοντάφτω σε κάποιον που δείχνει να περιεργάζεται τους γύρω του.Με κοιτά σχεδόν με δυσαρέσκεια.Ακριβώς προς τα εκεί είναι  ο καθρέφτης.

Και ο αγενής "κάποιος", είναι το είδωλό μου σε αυτόν.

Σηκώνομαι,

χάνεται μέσα στον τοίχο.

ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ

Κοιτάζω απέναντι.Τσιμεντένιος τοίχος με συρματόπλεγμα.Στις άκρες και στη μέση υψώνονται κυκλικά σαν θλιβερές πολεμίστρες τα φυλάκια.Διαθέτουν στενόμακρα αδιαπέραστα τζάμια,όλο το φως αντανακλάται προς τα έξω σαν καθρέφτης.Πίσω,μόλις που διακρίνονται κάποια κτίσματα,εκτός  από του δεσπόζοντος κάτασπρου τρούλου .Ο Παντοκράτωρας από μέσα και αυτός φυλακισμένος θά’ ναι.Πιό πίσω ο όγκος των βράχων απ’ το νταμάρι,ύλη σκληρή.

Εδώ φιλοξενούμαι προσωρινά αντίκρυ απ’ τις φυλακές.Είναι απόγευμα,αύριο μετά το μνημόσυνο θα φύγω.

Την επομένη,μονότονη μέρα,βαριά σύννεφα προμηνύουν καταιγίδα.Δεν πέφτει παρ’ όλα αυτά σταγόνα.Κάποια λωρίδα του ουρανού μένει πιο φωτεινή αφήνοντας που και που ελεύθερες τις σουβλερές ματιές του ήλιου μέσα στην μουντάδα.

Μπήκαμε στο κοιμητήρι.Ένα παλιό αγροτικό δίπλα μας,το προσπερνάμε.Απ’ έξω απ’ την πόρτα του οδηγού διαβάζω:    ΡΓΙΚΟ ΧΟΡΤΑΡΑΣ.

Συνεχίσαμε,περάσαμε την είσοδο ,θλιβερό καθήκον να τελεστεί το τρισάγιο του προσφιλούς εκλιπόντα.Μια μικρή κλωστή θυμιάματος και γύρω σειρές ομοιόμορφων μαρμάρινων τάφων.

Τελειώνοντας βγήκαμε στην λεοφόρο.Τότε θυμήθηκα το ημιφορτηγό αγροτικό όχημα.Προφανώς τα γράμματα ΓΕΩ είχαν φθαρεί και είχαν ξεκολλήσει απ’ την επιγραφή.

Ευτυχώς,σκέφτηκα,γιατί πως αλλιώς θα διαπίστωνα ότι και η ΓΗ ως αιώνιο μνημικό σύμβολο λειτουργόντας,αναμένει εν χρόνω στοργικά,κάτω απ’ τον μπλαβί ουρανό.

ΜΕΤΡΌ

Την πόλη την διασχίζω μόνος,χρησιμοποιώ το μετρό.

Μόλις κατεβαίνω,έχει φτάσει ο συρμός στην αποβάθρα.Ξεκινά αμέσως.

Ελαιώνας, 

next station Keramikos.

Επαρκείς ακουστικές προυδοποιήσεις που πληροφορούν επαρκώς τον επιβάτη.

Βόμβος συρμού μετακινούμενου στις ράγες,γέλια στο βάθος.

Κεραμικός,σταμάτημα με τον χαρακτηριστικό σφύριγμα των φρένων.

Μιά κυρία με πράσινο παντελόνι γράφει στο κινητό χρησιμοποιόντας την οθόνη αφής.

Την φέρνει πολύ κοντά στα μάτια της,δεν φοράει γυαλιά.

Τα μαλλιά της έχουν απόχρωση του κόκκινου.

Περάσαμε Μοναστηράκι. 

Νext station Syntagma.

Σύνταγμα,κόσμος στην αποβάθρα.

-Ελάτε

Κάποια κοπέλα παραχωρεί την θέση της

-Ευχαριστώ.Ο κύριος με μουσάκι στρογγυλό άσπρο,μεσήληκας

Ο συρμός ξεκινάει.Έχει ζέστη,έχουν βάλει τον ζεστό αέρα.

-Παρακαλώ,θα κατεβήτε;Σπρώχνω λίγο τον μπροστινό.

Βγαίνω Αμπελόκηπους τελικά.

Έχει σημασία θα μου πήτε η καταγραφή αυτών των ασήμαντων στιγμών;

Θα απαντούσα αρνητικά αν δεν θυμόμουν μια διαπίστωση του αγαπημένου μου Νίκου Γ.Πεντζίκη.

Η μνήμη,ανερμήνευτη εκβλάστηση κάλλους εφ’ όλων όσων πετάμε ως άχρηστη ύλη.