Βγαίνεις από γιορτή
από μια κατάκοπη πομπή
με συντηρημένα τα παλιά πάθη και
αυτούσιες τις φράσεις των σκέψεων σου.
Πριν απ'τά συμβεβηκοτα όταν πήγαινες για πρώτη φορά Κυριακή των Βαϊων το βράδυ στο ναό και καθώς έβγαινε μετά λαμπάδων ο νυμφιος βρήκες μια στάλα τρυφερότητας, ή στην άλλη έξοδο του Εσταυρωμένου μετά το πέμπτο ευαγγέλιο στην ακολουθία των Παθών, ακριβώς μπροστά στο ναό προς ντροπή όλων των παρευρισκομένων εσκυψες το κεφάλι αφού ολόκληρος ο Κύριος πάσης κτίσεως σφαγιάστηκε απ' το διαχρονικό πλήθος.
Οι ίδιες φοβίες πάνω στο προσκέφαλο έμειναν.Αλλα γεγονότα,άλλες έγνοιες,άλλες γιορτές ήρθαν να θερίσουν την κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Και όταν ξημέρωσε Κυριακή του Πάσχα με την βεβαιομενη αυτάρκεια μου,τεμαχίζοντας και τα τελευταίο ψιχία θρησκευτικού συναισθηματισμου απλώθηκα στην ήρεμη και ηλιόλουστη μέρα.
