ΑΠΟΝΟΜΗ

Ο μή συμπεριφερόμενος τω εαυτού οίκω

κληρονομήσει άνεμον  (Παροιμιών ΙΑ' 28)

Τρώω τις μέρες τώρα τελευταία λίγο άγουρες.Ξυπνώ τα μεσάνυχτα μές'τον σάλο των ψιθύρων,σέρνω τα βήματα ως την αποχέτευση.Επιστρέφω στην εχέμυθη αγχώνη.Αμολάω τις τύψεις γύρω απ'το κρεββάτι και αποκοιμιέμαι.Αργά το πρωί,ήδη σαπίζουν οι ειδήσεις στα οχλοφωνία.Τότε επιλέγω να σηκωθώ απ'το κρεββάτι επίσημα.Όλα τα παράσημα απονέμω στον τόπο και στο χρόνο σε κανονική τελετή.Είναι νιόβγαλτη η μέρα μου,θέλω να είμαι γενναιόδωρος εξ'αρχής.Ύστερα θ'ακούσω την αφύπνιση αφού ελλείψει ροής κίνησης στο δρόμο,οικιοθελώς τραυματίζω το συνεχές της χρονικότητας για ν'ανέβω εγκαίρως στην εξέδρα.Μου έχει δωθεί άγνωστο κείμενο για απαγγελία.Δυσκολεύομαι.Δεν σας είπα,είμαι τσεβδός.Δεν αρθρώνω ούτε μία φράση σωστά.Και η όρασή μου σ'αυτό το ημίφως δεν βοηθάει.Μα λίγο περισσότερο φώς,διαμαρτύρομαι.Ο ιδρώτας άφθονος τρέχει απ'το μέτωπο στις κόγχες των ματιών.Η ατμόσφαιρα ιδιαίτερα υγρή.Υπάρχει μια βάρκα αναποδογυρισμένη δίπλα.Ανασαίνει η θάλασσα στην προβλήτα πιό πέρα.Τα νερά πηγαινοέρχονται χωρίς όμως να παραβιάζουν τα δοσμένα όρια.Ευτυχώς,λέω,κάποιος έβαλε φρένο σ'αυτή την ασυδοσία.Την αγωνία διακόπτει η δεύτερη αφύπνιση.Το τελευταίο εγερτήριο μιας συνηθισμένης μέρας οίκοθεν απομόνωσης.